Bij het begin beginnen?
Welkom ophet reislog van onzerondreisdoor het Zuidwesten van de VS in juni/ juli 2009.
Wil je beginnen met dag 1 van ons verslag? Klik dan hier. Onderaan elk verslag staat een linkje waarmee je door kunt bladeren naar de volgende pagina.
Klik hierom direct naar onze fotomap te gaan, waar je de foto'sper bestemmingkunt bekijken.
Veel leesplezier!
Dag 33 - Naar huis
Een beetje tollend van de slaap zit ik - weer thuis - achter de laptop, maar ik probeer het vol te houden tot half 10, nog een kwartiertje! Kurt hebben we op zijn normale tijd in bed gestopt en hij is zonder problemen gaan slapen. Hopelijk slaapt ie gewoon door.
Gistermorgen begon het allemaal heel relaxed. We hoefden pas om 12 uur uit te checken dus we gingen eerst maar weer eens lekker ontbijten bij Mimi's, nog even zwemmen, nog wat inpakken.
Omdat er geen gegadigden waren om onze koelbox en wat andere spulletjes over te nemen, hebben we de koelbox maar als koffer gebruikt en er de handdoeken in gedaan die we bij de Walmart gekocht hadden, onder meer voor Yosemite. Toch zonde om het weg te gooien. Ik had er al een beetje rekening mee gehouden en een kofferriem meegenomen om de koelbox dicht te kunnen snoeren. Ik schreef een briefje voor het kamermeisje met de verklaring dat dit het einde was van onze rondreis, excuses voor de troep die we achterlieten (een aantal prullemanden vol met afval en wat lege dozenen dat ik hoopte dat ze nog wat had aan de spullen die we achter lieten, zoals een bal, blikjes cola eneen doosje thee. Toch ook nog maar wat fooi neergelegd.
Het online inchecken ging heel eenvoudig bij de guestcomputer van het hotel, waar ik ook de boarding passes kon printen. Maar wat was dat.... had ik 3 maanden geleden stoelen in rij 22 gereserveerd, nu stond er dat we in rij 36 zaten. Voorbereid als ik natuurlijk was, wist ik dat dit behoorlijk slechte stoelen waren, vlakbij de wc's en de 'family row' in het midden, waar vaak luidruchtige kleine kinderen zitten. Ik had 'm behoorlijk hangen, had ik eraan gedacht om op tijd te reserveren, krijg je dit... ik zou er op het vliegveld wel werk van maken.
Stipt om 12 uur reden we weg en een uur later waren we bij Alamo om de auto in te leveren. Dat ging heel soepeltjes, we kregen een papiertje en konden zo de shuttle in stappen naar LAX. De chauffeur zette ons keurig voor de KLM ingang af. Kurt koos juist het moment van het uitladen van al onze bagage uit de bus om weer eens hééél nodig te moeten plassen. Die ochtend had hij dat ook al gepresteerd toen ons warme ontbijt net geserveerd werd. Timing.... hier kwam dus maar weer het lege flesje aan te pas.
Bij de incheck ving ik bot, er werd me verteld dat ik een stoelreservering meer moet zien als een verzoek en niet als iets dat ik vast kan leggen. Als er bijvoorbeeld invaliden geplaatst moesten worden, kon de reservering wijzigen. We moesten blij zijn dat we bij elkaar zaten. Nouja, moest ik dan maar niet zeuren? Misschien viel het allemaal wel mee.
Het vliegtuig was heel erg op tijd, we vertrokken een kwartier eerder dan gepland en kwamen een half uur eerder dan gepland aan op Schiphol. De reis ging best vlot doordat we af en toe in slaap vielen, maar dat was niet dankzij de stroom mensen die rond onze stoelen hing, wachtend om naar de wc te kunnen of de vrouw met de twee gillende kleine kinderen in de familyrow naast ons... zucht. Bij een verkenningsrondje constateerde ikdat de mensen in rij 22 een heerlijk relaxte plek hadden. Grrr......
De rest van de thuisreis verliep helemaal soepel. Om drie uur waren we thuis en werden hartelijk ontvangen door mijn ouders, die in ons huis vakantie hadden gevierd. Alles was mooi schoon en opgeruimd, de tuin stond er prachtig bij en er lag meer dan genoeg proviand in de koelkast. Dat was fijn thuiskomen! Ook gewoon helemaal vergeten dat we een week voor vertrek die steigerhouten tuinbank hadden gekregen, wat een verrassing.
Inmiddels zijn de eerste wasjes gedraaid en zijn de koffers helemaal uitgepakt. Nog vier dagen bijkomen en dan is het weer back to reality.
Dit was mijn laatste blog. Ik heb met heel veel plezier elke dag mijn stukjes geschreven en foto's geplaatst, vooral aangemoedigd door jullie leuke reacties om vooral door te gaan. Af en toe was het best even vermoeiend na een lange dag, maar ik ben heel blij dat ik het toch gedaan heb. We zullen het straks in kleur uitprinten en inbinden, zodat we ook voor onszelf straks een mooie herinnering hebben.
Alle lezers bedankt en voor degenen die nog op reis gaan: hopelijk hebben jullie wat gehad aan het lezen van mijn ervaringen en heeeeel veel plezier, geniet er net zoveel van als wij hebben gedaan!
Christa, Johan en Kurt
Dag 32 - Disneyland
Om zeven uur twintig stonden we met de kaartjes in de hand bij de ingang van Disneyland, volledig conform het dwingende advies van RideMax, het softwareprogrammaatje dat ik had aangeschaft en dat claimt dat je met hun software minimale wachttijden bij Disney hebt. Nou, dat zouden we dan wel eens zien. We konden aangeven welke dingen we wilden zien en dan kregen we een dagprogramma dat we konden uitprinten. Met hetprogramma in de hand gingen we het park in. We zagen er trouwens veel meer mensen mee lopen. We kwamen erachter dat het fan-tas-tisch werkte. Sowieso de tip om gelijk bij opening het park in te gaan is een hele goede. Het is niet alleen leuk om de opening van het park mee te maken, maar die eerste uren zijn goud waard. Pas tegen 11 uur begon het echt wat drukker te worden, daarvoor haddenwe het park voor onszelf. We hebben (vooral dankzij RideMax) de hele dag nooit langer dan tien minuten in de rij gestaan, afgezien van Finding Nemo, maar dat wisten we van te voren.
's Ochtends werkten we achtereenvolgens bijna heel Fantasyland af, o.a. Peter Pan, Pinocchio enDombo de Vliegende Olifant, Daarna gingen wemet auto's racen en schietenmet laserguns vanuitruimteschepen bij 'Buzz Lightyear'. Dat was echt 'supercool' (volgens Kurt). Toen wij er rond negen uur waren konden we zo doorlopen, we hoefden niet eens de fastpass te gebruiken die we hadden en waarmee je zo dewachtrij voorbij mag lopen. Die hebben we daarom later op de dag gebruikt, toen de wachttijd zeker 3 kwartier was. Wat een geweldige vinding, die fastpasses. Voor een stuk of acht populaire attracties hebben ze die. Je voert je toegangspas in een fastpasautomaat in die bij zo'n attractie staat en trekt zo'n kaartje. Daar staat een tijdvak op waartussen je terug mag komen en dan niet in de normale rij hoeft aan te sluiten. De truc is echter dat je alleen maar rekening hoeft te houden met de begintijd, maar niet met de eindtijd, iets wat veel mensen niet weten en Disney ook niet vertelt. Je kunt gerust uren later op komen dagen, niemand die daar iets van zegt. We hebben dus 's ochtends naar hartelust fastpasses verzameld (er moet wel wat tijd tussen zitten, je kunt ze niet echt achter elkaar trekken) en die pas veel later gebruikt. Maar wij konden er toch een hoop achter elkaar ophalen, want we verzamelden ze vooral voor mij, zodat ik even snel in een wat engere attractie kon, zonder dat de mannen lang op me hoefden te wachten. Ik kon daarom ook op Johan en Kurts toegangspassen van die fastpasses krijgen.
We hebben het Ridemax programma trouwens losgelaten na de eerstedrie uur. Het werkte heel erg goed, maar we liepen op een gegeven moment bijna een uur voor op het programma en we waren simpelweg door de dingen heen die we gepland hadden te bezoeken. Het was kennelijk toch rustiger dan RideMax verwacht had. Of misschien dat we wat sneller liepen dan gemiddeld en het 'runner gets fastpass' iets te letterlijk namen. Nouja, met hardloopschoenen aan krijg je ook de neiging om te gaan rennen.
Enfin, we hielden het vol tot een uurtje of half 2. Toen had hadden we ook Toontown gedaan en foto's genomen met Goofy, Pluto en Mickey himself.
Ook waren Johan en ikom de beurtin Splash Mountain geweest, via de single rider rij die lekker snel gaat, want voor deze attracties had je geen fastpass. De officiele rijvoor einzelgängers was trouwens niet open omdat het nog zo rustig was, maarals je in de buurt van de instapzone kwam en even oplette, kon je zo'voorkruipen' alszevroegen of er iemand alleen of met z'n tweeën was.We gingen terug naar het hotel en hebben een uurtjegezwommen, een uurtje een dutje gedaan en vervolgens een hapje gegeten bij Mimi's (mijn eerste cheeseburger deze vakantie).
Om zes uur waren we weer in het park en gingen eerst naar Tomorrowland, waar Kurt en Johan hun fastpass gebruikten om nog een keer met laserguns op aliens te schieten, en ik ondertussen een andere gebruikte om even snel space mountain te doen. Vervolgens sloten we aan in de rij voor Finding Nemo, om voor het eerst en het laatst ruim een half uur in de rij te staan, maar het was zeker de moeite waard, erg leuk en net alsof je echt in een duikbootje door het great barrier reef vaart.
Daarna gingen we naar Frontierland, waar ik Indiana Jones deed met een fastpass en Kurt en Johan de Jungle Cruise. Tussendoor deden we ook nog even Pirates of the Caribbean.Tenslotte gebruikte ik nog mijn fastpass voor Thunder Mountain en gingen Kurt en Johan naar een show kijken bij de grote vijver vlakbij, maar dat vond Kurt toch wat eng (net als bijna alles vandaag, trouwens).
Ter afsluiting maakten we om half 10vanuit Main Street het vuurwerk boven het kasteel mee. Was een mooie show, kreeg er best even kippenvel van. Een mooie afsluiting van een geslaagde vakantie.
Iets na tienen waren we terug in ons hotel, redelijk gaar maar niet helemaal total loss door de break die we 's middags hadden genomen. Bij de receptie nog even gecheckt of webij de gastencomputer onze boardingpasses konden uitprinten, dat bleek te kunnen. Nog even wat ingepakt en nog even op bed geploft achter de laptop,om onze trouwelezers niet teleur te stellen!
Morgen vliegen we om 17:40 uur vanuit LAX, rond 13 uur Nederlandse tijd arriveren we (woensdag) in Amsterdam! Uiteraard volgt er nog een verslagje van de terugreis, om mijn blog compleet te maken.
Dag 31 - La Brea Tarpits en Anaheim
Ja hoor, om half acht rende ik langs het strand van Santa Monica. Echt lekker ging het niet, met maar iets van vijf uur slaap. Maar goed, ik was er. En samen met mij trouwens nog heel veel andere hardlopers, fietsers, skaters, wandelaars, surfers... er waren al aardig wat mensen op de been. Ook leuk om te zien, groepjes oudere mannen die in een stevig tempo de boardwalk over wandelen en daarna met z'n allen rek- en strekoefeningen op een grasveldje gaan doen.
Ik rende naar Venice Beach, maar wat een andere wereld is dat zeg. Santa Monica is behoorlijk netjes en schoon, maar Venice Beach is echt een 'dump'. Overal troep (oké, de vuilniswagen was bezig), zwervers... er stondeneen aantal bont beschilderde hippie busjes op een parkeerplaats. Allemaal een beetje sleezy uitziende motelletjes en eettentjes.. was blij dat het klaarlichte dag was en er veel andere joggers waren. Ik hield het er snel voor gezien en keerde weer terug naar Santa Monica. Daar dook ik nog even de gym van het hotel in, die waslekker groot.Als je er dorst kreeg,konje erkiezen tussen ijswater met citroen of ijswater met komkommer.
We ontbeten nog even in de tuin bij de koivijver en een watervalletje. Om kwart over elf waren we weer en route. Na een half uurtje waren we bij de eerste bestemming: de La Brea tarpits.
Ik had daar aanvankelijk nog nooit van gehoord, maar in LA is elk schoolkind daar wel een keer geweest. Het is letterlijk een teerput, dat vermomd is als meertje, waar in de loop van duizenden jaren heel wat beesten in zijn gevallen en vast zijn komen te zitten in de kleverige substantie. Hierdoor zijn er op die plek ontzettend veel vondsten van dieren uit de ijstijd gedaan. Ze hebben er sinds 1915 wel iets van 6000 verschillende soorten dieren opgegraven, waaronder mammoeten en sabeltandtijgers.
We kwamen aanlopen en roken al direct een asfaltlucht. We zagen het meertje, waar het voor Amerikanen bekende beeld van een mammoet die uit het water probeert te klimmen zichtbaar werd.
We schrokken van een harde 'blub' en zagen dat het water flink borrelde, er zat methaangas in het meertje. Heel apart om dit te zien. We gingen (voor weinig geld) het museum in en konden gelijk aanschuiven voor een filmpje van 10 minuten over het ontstaan van het museum en de geschiedenis van de tarpits. Begin 20e eeuw wilde men hier olie gaan winnen, maar stuitten op massa's botten en schedels en het bleek dat hier iets veel waardevollers zat. Sindsdien zijn archeologen bezig alles boven de grond te halen en te indentificeren. Op werkdagen kan je ze bezig zien, met het poetsen van botjes en het scheppen in teerplassen.
We bekeken skeletten van allerlei ijstijdbeesten. Na een uurtje hadden we alles (oppervlakkig) gezien en stapten we weer in de auto. We vonden het absoluut een geslaagde tussenstop!
Na drie kwartier waren we in Anaheim. We gingen eerst naar Disneyland om kaartjes te kopen, zodat we morgen niet in de rij hoeven te staan en geen kostbare tijd verliezen! Daarna een hapje gegeten bij Mimi's, voor ons hotel, het Howard Johnson. Wat een goede tent, dat Mimi's. Heel goed eten tegen weinig geld, en dat zo vlak bij Disneyland.
We checkten in, maar onze kamer was nog niet klaar. Omdat het wat langer duurde kregen we een andere kamer op een hogere etage, de 5e. Altijd prettig. Een mooie grote kamer met een balkonnetje met 'Disneyview'.
We sjouwden dit keer al onze spullen naar de kamer, om ze te gaan herordenen en te verdelen over de tassen en koffers. Maar eerst gingen we lekker zwemmen. Het hotel had een verrassend fijn zwembad met heerrlijke ligbedden. Na een tijdje besloten we om toch maar even naar de Walmart te rijden voor een extra koffer of tas, voor de zekerheid. We kunnen onze koffers immers niet wegen en we hadden het gevoel dat ze wat aan de zware kant zijn. Voor 15 dollar vonden we een weekendtas met wieltjes.
's Avonds zijn we maar weer naar Mimi's gegaan, makkelijk dat het naast ons hotel zit. Om een uur of half tien was het vuurwerk boven Disney, dat vanaf ons balkon inderdaad erg goed te zien was.
Dag 30 - Santa Monica
Op tijd uit ons hotel vertrokken, want er moest nog even gewinkeld worden. Onze laatste kans om onze koffers nog voller te proppen bij de Camarillo Outlets, langs de snelweg tussen Santa Barbara en Santa Monica. Vooral Kurt was geslaagd dit keer en ik heb me bezondigd aan een schandalig duur maar zeer hip (in Amerika dan) handtasje.
Om LA in te komen moesten we eerst nog een tijd in de file staan. Om een uur of twee waren we bij ons centraal gelegen hotel, het Fairmont Miramar (4,5 ster, via Hotwire geboekt), maar onze kamer was nog niet klaar. Dus we wandelden maar even de pier af, konden we dat gelijk afstrepen.
Aan het eind van de pier wat gegeten, onze verwachtingen waren gezien de ambiance laag, maar het viel absoluut niet tegen. Terug in het hotel konden we onze kamer in, we moesten even op onze bagage wachten (die namen we natuurlijk niet zelf mee naar boven, tsk) en kleedden ons snel om om naar het zwembad te gaan. Ik had helemaal geen zin om naar het strand te gaan, het zwembad zag er veel aanlokkelijker uit.
We brachten daar een paar relaxte uurtjes door en gingen toen douchen en wandelden naar 3rd Street, the place to be om te eten en te winkelen.
We vonden een leuke Italiaan op de kruising van 3rd en Santa Monica (tip!). De mannen namen pizza, ik had eengoede pasta. Daarna nog een toetje, koffie en limoncello... heerlijk hoor.
Terug in het hotel viel ik al snel in slaap van het slaapmutsje, om rond half 2 weer wreed te worden gewekt door luidruchtige feestgangers op straat. Tsja, zaterdagavond en een kamer aan de straatkant, weliswaar op 5 hoog, is niet ideaal. Leuk hoor, zo'n duur hotel en dan nog geen oog dicht doen. Ik was klaarwakker en bleef dat een paaruur lang. Ik vermaakte me nog een tijdje met uit het raam kijken en de verlichte buitenlift van het Huntley hotel aan de overkant op en neer zien gaan..en dan te bedenken dat mijn wekker om zeven uur stond, want ik moest en zou de boardwalk af gaan rennen richting Venice Beach, voor het al te warm zou worden.
Dag 29 - Santa Barbara
We hielden vandaag rustdag, dus geenspannende verhalen. Nouja, behalve dan van die haai.. Het meest actieve dat we hebben gedaan was twee keer naar de supermarkt gaan, de eerste keer voor bagels bij het ontbijt, de tweede keer voor warme soep, wat salade en kaasbrood voor het diner. Het was onze goedkoopste dag in tijden. Ohja, Johan heeft nog wel hardgelopen langs het strand vanmorgen en ik heb nog gebody-pumpt in het piepkleine hotelgymzaaltje vanmiddag.
Het was weer iets meer dan twintig graden, maar er stond bijna geen wind. We hebben de hele middag aan het strand doorgebracht, dit keer een paar kilometer verderop, aan een surfstrand waar het verder heel rustig was, in een straal van honderd meter lag er niemand bij ons in de buurt. Dat was wel een verademing vergeleken met gister en eergister, toen ons duidelijk werd dat Amerikanen (vooral vrouwelijke) wel heeeel erg veel herrie kunnen maken op een strand. Enige nadeel van dit strand was dat er wel heel erg veel zeewier aanspoelde. Als je aan het pootje baden was moest je telkens je voeten optillen om de tentakels weer van je voeten af te laten glijden.
We genoten van de rust, van een lekker boek en van het spelen met zand en water. Johan stond net pootje te baden toen er plotseling een vin boven het wateroppervlak uitkwam, een paar meter vanhem af. Slik.. Al snel zaghij er nog twee verschijnen. Ze waren met z'n drieën.. Johan riep me. Ik keek naar de surfers iets verderop en bedacht me dat die er voor een haai van onder water uit zien als smakelijke zeehonden. Maaropeens maakteéén van de vinnen een sierlijke duikeling en werd het duidelijk dat het hier om dolfijnen ging. Johan hadinmiddels z'nfototoestel in de aanslag, maar het valt niet mee om van die duikelaars een foto te maken. Ze gaven een hele show weg voor onze neus, maar jullie moeten het helaas doen met deze schamele foto (met een hoog kolibrie gehalte, zie verhaal van gisteren).
Verder entertainment bestond uit de Amtrak trein die elke twee uur achter ons langs denderde. Lijkt me geweldig om eens een rit met die trein te maken, die rijdtpraktisch over het strand! Hij heeftdanook de toepasselijke naam 'surfliner'.
Het was heel ontspannend om naar de pelikanen te kijken en naar de wolkjes, die zich vandaagheel vreemd gedroegen. Vast een of ander meteologisch fenomeen waar we de naam niet van kennen, maar ze groepeerden zich allemaal als schapenwolkjes in een rondje om de zon. Heeltypisch.
Nou,geen spannend verhaal dus, maar een heerlijk relaxte dag. Morgen verlaten we Santa Barbara en reizen - weer met een koffer vol schone kleren (ja, we moeten het ook niet overdrijven met dat relaxen) naar Santa Monica, naar ons 4 en een halve ster hotel. Daar geen internet waarschijnlijk, dat kan er naast de kamerprijs niet vanaf! Dus jullie horen waarschijnlijk zondag weer wat van ons.
Dag 28 - Santa Barbara
Mijn dag begon sportief met een rondje joggen langs het strand. Het was bijna net zo'n lekker gevoel om langs een Californisch strand te rennen als bij zonsopgang op een duin in Death Valley te zitten. De muziek van de bodypumplessen op m'n mp3 maakte het nog lekkerder. Ik had me voor de reis voorgenomen om op nog veel meer mooie plekken te gaan hardlopen, maar het viel toch tegen hoehet 's ochtends vroeg vaak al zowarm kan zijn en had geen rekening gehouden met mijn belabberde richtingsgevoel, waardoor ik een groot risico loop te verdwalen als ik meer dan één hoek omsla.
Terwijl ik een rondje liep haalden Johan en Kurt bagels bij de supermarkt en we ontbeten gezellig aan het tafeltje buiten onze hotelkamer, op de lommerrijke binnenplaats van het hotel. Daarna pakten we de auto en reden naar Santa Barbara, naar de Mission.
Deze missiepost is één van de mooiste en belangrijkste in de 'keten' van ik geloof een stuk of 27 langs de Amerikaanse westkust. Het hoofddoel van deze missies was de indianen het geloof en 'beschaving' bij te brengen. Ook konden ze er een ambacht leren, zoals weven of potten bakken. Natuurlijk was het voor Kurt niet erg boeiend, dus we zijn er ook behoorlijk snel doorheen gevlogen. We vonden het erg leuk om in de keuken te zien hoe de eerste kolonisten leefden, en de slaapkamer van een missionaris. Ook de foto's van hoe de missie eruit zag in de 19e eeuw waren indrukwekkend.
Het hoogtepunt van mijn dag was in de binnenhof, waar een tuin was met prachtige bloemen. Daar zag ik voor het eerst in mijn leven een kolibrie. Dat vond ik echt heel bijzonder! Er bleken er zelfs meerdere te zitten, heel gaaf om te zien hoe ze razendsnel wapperend met hun vleugels stilhangen boven een bloem en de nectar opzuigen met hun snavel. Zoekplaatje op de foto hieronder, waar is de kolibrie? (hint: linksboven bij de rode bloemetjes)
Daarna reden we naar de zee, door de hoofdstraat met veel winkelsen parkeerden de auto bij Stearn's Wharf, een lange houten pier. Ik had gelezen dat het parkeren ontzettend duur is in SB, maar het was maar 2 dollar per uur. Dan is parkeren in Arnhem heel wat duurder.
Het was heel leuk (wel een beetje fris) om de pier af te struinen, er zaten ook wat winkeltjes en restaurantjes.Aan het eind waren veel mannen aan het vissen, eentje ving er net een rog. Hij zou hem zo hebben laten doodgaan als hij niet door voorbijgangers tot de orde was geroepen om het beest terug te gooien. Kennelijk kan je een rog niet eten, of is ie niet lekker.
We reden nog even met de auto op en neer langs het water voor wat sightseeing (SB is echt prachtig)en reden toen terug naar Carpinteria om daar even aan het strand te gaan liggen.
Dat bleek een goede keuze, want op een of andere manier was het daar veel aangenamer omdat er veel minder (koude) wind stond. Met een temperatuurtje van een graad of 22 was het daar prima uit te houden. Kurt vermaakte zich urenlang met graven in het zand, spelen in de branding en nog meer graven en rollen door het zand.
Geheel tegen onze principes in aten we 's avonds weer in hetzelfde restaurant als gisteren. Hoefden we tenminste niet met de auto en konden we allebei wat drinken.
Morgen wordt het als het goed is een heel kort verslagje, want we willen zo weinig mogelijk doen. Eens kijken of dat lukt. Die winkels in SB zagen er toch wel heel leuk uit...
Dag 27 - Naar Santa Barbara
Vandaag maar weer eens lekker uitgeslapen. We werden wakker aan een mistige kust, nogal een troosteloze bedoening. Rond een uur of elf reden we weg. Toch eerst nog maar even een paar mijlterugrijden naar Piedras Blancas, zeeolifanten kijken. Is toch wel zo uniek dat je er niet met goed fatsoen zo voorbij kon rijden, vonden we. We hadden in het hotel een newsletter over die beesten gelezen. Ze blijken in juli uit Alaska naar dat strand te komen om te vervellen. Ze gooien hun hele huid af, dat duurt een paar weken en in die tijd liggen ze daar alleen maar en vasten. Hoewel niet helemaal, want de jongere mannetjes verveelden zich kennelijk nogal snel en gingen toch een beetje met elkaar knokken. Goed voor wat leuke foto's.
Het was een rit van drie en een half uur naar Santa Barbara. We besloten maar gewoon lekker door te rijden en alle bezienswaardigheden in Morro Bay ( een grote rots in zee), San Luis Obispo (een gezellig stadscentrum) en Pismo Beach (een leuk strand) links te laten liggen en in een ruk door te rijden naar Santa Barbara. Highway one was ter hoogte van San Luis verandert in 101 en lang niet meer zo mooi. Toch werd het stuur nog even omgegooid toen Pismo Beach een outlet bleek te hebben en Nike, Ralph en Tommy ons op de snelweg toelachten. Een uur later en een Mac mikshake verder reden we weer door. Het meestverrassende van deze rit vond ik overigens dat in elke plaats die we passeerden,minimaal één Rabobank te vinden was! Het leek echt wel Nederland. Het enigewat miste was de kerk naast de bank en de kroeg er tegenover. Ik had geen idee, dat 'wij' hier zo vertegenwoordigd zijn!
Het was verder een redelijk saaie weg. We vermaakten ons weer met muziek en kibbelen over wiens muziek er nu weer weer opgezet mocht worden (Lounge voor mij, 'van alles' muziek voor Johan of kinderliedjes en sprookjes voor Kurt). Na gisteren de hele middag Barbapappa, Tita Tovenaaren hoeba hoeba hoeba hop hop hop te hebben mee gezongen, wilden we nu wel weer even wat beters. Daarom kreeg Kurt weer eens de laptop op schoot met een leuk filmpje.
Om een uur of vier waren we Santa Barbara en een paar mooie palmenstranden gepasseerd en aangekomen in Carpinteria, een strandstadje direct naast Santa Barbara.
We draaiden van de snelweg af en stonden direct voor ons hotel, weer een Best Western. We kregen een kamer op de 1e verdieping met uitzicht op de weelderig groene courtyard. We gooiden onze spullen naar binnen en gingen vervolgens naar het 1 mijl verderop gelegen strand. Daar even heerlijk gespeeld/ gerelaxed.
De temperatuur was hier inmiddels weer aangenaam (de warmte hield niet over) en de lucht was hier strakblauw. Na een dik uur gingen we even boodschappen doen, we waren aardig door onze drankjes heen.
Terug op onze kamer constateerden we dat het bad niiet doorliep, internet niet werkte en de balkondeur niet op slot ging. Toen ik twee klachten bij de receptie noemde zei ze dat ze iemand zou sturen, bij de derde vroeg ze of ik soms een nieuwe kamer wilde. Enfin, een uur later zaten we op de begane grond, vlakbij het zwembad en de 'spa' (het bubbelbad) en met openslaande deuren naar een leuk zitje op de binnenplaats.
Het was door al het verhuisgedoe al bijna half acht, maar Kurt wilde geen eten van de supermarkt maar persé uit eten. Even snel op tripadvisor gecheckt en weer bleek beste restaurant vlakbij te zitten, op tweehonderd meter van ons hotel( vlak naast de Rabobank ;)). Hetheette Clementines Steakhouse en weer werden we niet teleurgesteld. Johan en ik namen allebei de huisspecialiteit, de fried chicken en toen ik voor Kurt wilde bestellen zei de serveerster dat ik dat beter niet kon doen, ze zou wel een extra bordje voor Kurt neerzetten. Ze had inderdaad gelijk, hier hadden we nog wel vier kinderen van kunneneten.
Het werd eenlatertje voor Kurt, maar nu, om tien uur, vallen zijn oogjes dicht. En die van ons straks ook... Morgen gaan we denk ik even naar Santa Barbara. Of overmorgen... we zien wel, we hebben hier twee hele dagen.