We begonnen de dag goed met een van de beste ontbijtjes deze vakantie. Hoewel 'ontbijtje' geen recht doet aan de enorme omeletten die we voorgeschoteld kregen. Het zaakje heette Pinecrest Diner en zat schuin tegenover ons hotel Warwick op de hoek vanGeary en Mason en we waren er al vaker langs gelopen, maar er stond altijd een flinke rij. Nu waren we wat eerder, dat scheelde. Kurt had heerlijke fluffy pannenkoeken met verse aardbeien.

Om kwart over tien lieten we onze auto voorrijden (eindelijk de valet service gebruikt) en gooiden al onze spullen weer in de auto. Al snel waren we de stad uit (Tom is echt goud waard) en begonnen we onze tocht over de legendarische Highway one, die vanaf de Canadese tot de Mexicaanse grens helemaal langs de kust loopt.

Het stuk tussen San Francisco en LA is het bekendst en de route wordt echt spectaculair na Monterey, maar wij vonden het stuk naar Santa Cruz ook al prachtig. Heel veel strandjes, baaien, kliffen, kleine dorpjes, een oase van rust na de drukte van de stad. Scheelt misschien ook dat het zondag is dat er niet echt veel verkeer is.

Ik las voor uit de info die ik bij me had over wat er onderweg te zien was. Elke stadje en dorpje waar we langs kwamen had kennelijk z'n specialiteit: de knoflookstad, de pompoenstad, het begoniadorp..

We zaten een beetje te twijfelen wat te doen. We hadden al de keuze gemaakt om de kustweg te pakken en niet naar de outletstores bij Gilroy te gaan, wat een stuk van de kust ligt. Maar dat zou niet echt wat worden met Kurt. In Santa Cruz had ik drie leuke dingen gevonden, maar voor alles zouden we geen tijd hebben. We begonnen maar eens met een treinritje. Kurt had een beetje de bokkenpruik op, hij wilde niet met een treintje. Zou hij een beetje reismoe worden? We hebben het toch maar doorgezet. Net buiten Santa Cruz ligt een plaatsje Felton, waar Roaring Camp Railroads zit. Errug toeristisch hoor en dus leuk voor Kurt. Je kon kiezen om een stukje te treinen naar het strand van Santa Cruz of de redwoods in, met hele oude grote bomen. Wij kozen het laatste. We reden met een stoomtrein met open wagons het bos in.

Kurt was in het begin doodsbang van de stoomfluit, maar later wende hij er wel aan. het was een ritje van anderhalf uur, na een half uur begonnen Johan en ik het wat saai te vinden, terwijl Kurt net een beetje begon te wennen. We moesten wel lachen om de creativiteit waarmee Amerikanen nog een bezienswaardigheid weten te maken van een scheefliggende kiezelsteen. Eenomgevallen boom, een in elkaar gezakte brug, alles werd met smaak aangewezen en uitgemeten.

Een beetje stijfjes van het ritje stapten we weer in de auto en reden naar de Santa Cruz Boardwalk. Vroeger had elk zichzelf respecterend Californisch stadje zo'n boardwalk, waarbij er wat kermisachtige atttracties en eet- en snoeptentjes aan het strand staan.

Deze bestaat nu alleen nog in Santa Cruz, met de nog een originele Giant Dipper achtbaan en een caroussel uit de jaren '20. Het was wel even leuk om te zien, maar niet om lang te blijven. We liepen even het strand op en Kurt ging even pootje baden met Johan in de Grote Oceaan (klinkt beter dan 'de zee', toch?).

Het liep inmiddels tegen half zes en het was nog een klein uurtje rijden naar Monterey. We hebben daarom het bezoeken van de Mystery Spot laten schieten. We komen er dus voorlopig niet achter wat dit bijzondere plekje vlak buiten Santa Cruz nou zo mysterieus maakt. Er gebeuren onverklaarbare zaken als voorwerpen die naar boven rollen, en andere zaken die niet voldoen aan natuurkundige wetten. Leuk voor een volgende keer.

In Monterey reden we linea recta naar de Cannery Row. Waar vroeger de sardinefabrieken waren waar John Steinbeck over schreef, zat nu ons luxe Intercontinental Hotel. Weer eens een heerlijk toeristisch hoekje met veel winkels en restaurants.

We deden maar weer de valet service (we raken verwend) en checkten in. Ik had dit hotel via Hotwire, dus voor een dubbeltje op de eerste rang. En kennelijk moet je dan toch weer uitzicht op de klassieke blinde muur krijgen... nouja, het is wel een schitterende kamer. Met badjassen! Het hele hotel is trouwens prachtig, het staat er net een jaar en de nieuwigheid ruik je gewoon in de kamer. De badkamer is een balzaal met een aparte glazen douchecabine, da's voor het eerst dat we niet in het bad douchen deze vakantie. Maar het nadeel van een vier sterren hotel: je moet voor alle extraatjes flink bijbetalen. Zo ook voor internet. Dat nemen we morgen dan wel.

We gingen naar buiten om een eettentje te zoeken en we liepen gelijk tegen een grote garnaal aan, die heen en weer liep voor een filiaal van de Bubba Gump Shrimp Company.

Dit is een themaketen, geïnspireerd op de film Forrest Gump. Alles in het restaurant grijpt terug op de film. Bijvoorbeeld als je een serveerster nodig hebt, dan verwissel je het blauwe bordje op je tafel met de tekst 'Run Forrest Run' voor eentje met de tekst 'Stop Forrest Stop'. En op de menukaart prijken gerechten met namen als 'Jenny's favorite'. Niet geheel verbazingwekkend namen Johan en ik allebei.... garnalen, op verschillende manieren bereid. Het was erg lekker. Je kreeg het in papier gevouwen geserveerd in emmertjes. Kurt kreeg zijn fish en chips in een bootje.... weer eens wat anders dan een chevy. Uiteraard gaat deze boot ook mee naar huis.

Naast ons hotel zit het Monterey Bay Aquarium. Een must om te zien, één van de meest unieke aquaria ter wereld. Alleen.... we zijn een beetje aquariummoe, kwamen we achter. In Seaworld al prachtige gezien, in Las Vegas ook., gister nog in het Rainforest Café (oké, die telt niet). We twijfelen dus of we daar morgen wel heen gaan. We gaan in ieder geval de Fishermans Wharf hier bekijken. En verder gaan we het denk ik gewoon wat rustig aan doen, beetje zwemmen, misschien even sporten.

Ga naar dag 25