Een lekker gratis ontbijtje in ons hotel gehad. Zelf wafeltjes gebakken, hmm! Vrij laat gingen we op pad, tegen tienen hadden we nog even snel een vers meergranen brood gehaald en een potje jam bij de Walmart, de kip van gisteravond zat in stukjes in een bakje in de koelbox. Het ijs daarin hadden we in het hotel bijgevuld, dit keer met ijs uit de ijsmaker van de koelkast op onze kamer. We waren er klaar voor!

Via de mooie scenic route 89A reden we eerst door Jerome, een stadje dat vroeger een grote producent van onder meer koper was. Het was nu deels verlaten, deels overgenomen door kunstenaars. Omdat we wat laat waren, werd het een ‘klik and run' bezoek. Door naar Sedona. De bergen om ons heen werden steeds roder, prachtig. In Sedona stopten we even bij het Visitor center om een kaart te halen, want het mooie kaartje dat ik bij me had van de ‘Red Rock Country' was bij een viewpunt weggewaaid...

We reden eerst naar het vliegveld voor het mooie uitzicht en daarna een route langs de bekende rotsen daar, zoals de Bell Rock en Castle Rock.

Maar omdat we wat laat weg waren gegaan en nog meer op het programma hadden, zijn we daarna gelijk doorgereden. We kregen honger en wilden aan onze picknick beginnen. Eerst wilden we naar Slide Rock State park, een deel van de Oak Creek dat zo uitgesleten is dat er natuurlijke waterglijbanen zijn ontstaan, en daarna een leuke trail lopen langs de West Fork (een zijarm) van de Oak Creek. Ik wist al dat het erg druk kon worden bij Slide Rock en dat je gewaarschuwd werd er vroeg te zijn. Inmiddels was het half één. En inderdaad, de parkeerplaats was vol en er stoden nog zo'n zes auto's te wachten. In de buurt was ook geen plek op loopafstand. Hier visten we dus achter het net. Dan maar gelijk richting de volgende stop. Toen we langsreden vingen we wel een glimp op van het park, zag er leuk uit...

Bij de West Fork Trail was de parkeerplaats nog niet vol en hadden we zelfs de mazzel om op de enige schaduwplek te kunnen parkeren. De temperatuur was inmiddels al aardig opgelopen. We begonnen met een stuk het pad op te lopen. Eerst nog in de volle zon, maar daarna tussen de dennenbomen. Wat rook het daar lekker zeg. Het lijkt wel of in Amerika alles groter en mooier is, en zelfs de dennen ruiken er dus sterker! En - zoals ik al in verhalen van anderen had gelezen - inderdaad ongelooflijk veel vlinders. Allerlei soorten die we nog nooit gezien hadden. Na een tijdje kruiste ons pad het stroompje van de West Fork. Over rotsjes kon je naar de overkant lopen. Of zoals Kurt gewoon rechtdoor. Dat mocht hoor, we hadden allemaal onze waterschoenen aan. We vonden een mooi picknickplekje onder de bomen en aan het water, aan de voet van een stijle rode rotswand. Er zijn minder mooie plekjes te vinden!

Na het eten liepen we nog wat verder en kruisten nog een paar keer het stroompje. We liepen ook nog een stukje het water door, terwijl allemaal kleine visjes wegschoten voor onze voeten. Daar bedacht Johan dat het wel leuk was om even onder water te fotograferen. Plons! Helaas bleek ons fototoestel daar niet tegen te kunnen. Tsja, dat soort dingen zal er wel bijhoren tijdens je vakantie... Dus hebben we maar een nieuwe gekocht in Flagstaff, de laatste grote plaats voor Grand Canyon. Ik was ‘s avonds helemaal verbaasd toen alle foto's van die dag gewoon op de laptop stonden, weet ik veel dat er een kaartje in zo'n camera zit dat je er uit kan halen (en kunt drogen).

Om een uur of zes waren we er dan. Na een heel stuk rijden door het bos was ie daar opeens: het Grote Gat in de Grond (inmiddels kan Kurt ook Kren Keniejun zeggen). We stopten bij het eerste viewpoint dat we tegenkwamen en gingen naar de rand. Echt wel even een moment om stil van te worden.

Vervolgens reden we door naar ons hotel, de Bright Angel Lodge. Geweldig zeg, een voor Amerikaanse begrippen stokoude blokhutachtige lodge, en zo oud rook het er binnen trouwens ook. We checkten in, kwamen erachter dat er alleen een queenbed stond en konden gelukkig zonder problemen weer een rollaway bed erbij krijgen. Onze rim cabin lag op tien meter van het randje. We hadden inderdaad partial rim view, als je de boom voor het raam om zou zagen en met je neus tegen de ruit gedrukt het hoekje om probeerde te kijken. Er waren ook cabins die ramen van anderhalve meter breed pal tegenover de rand hadden. Daar kon je dan lekker warm de zonsopgang bekijken. Maar het nadeel is dat iedereen die er voorbij komt (héél veel mensen) ook net zo hard bij je naar binnen kijken.

We waren in ieder geval heel tevreden met onze knusse cabin. We gooiden onze bagage naar binnen en gingen snel naar de eetzaal. Daar kregen we een beeper met de mededeling dat het een klein half uurtje zou duren. In de ernaast gelegen bar hebben we een heerlijk wijntje/ biertje/ ginger ale gedronken. Toen we aan tafel mochten kregen we een plekje aan het raam bij de rim. We gingen de zonsondergang dus niet missen.. Johan spurtte nog even naar buiten met zijn nieuwe fototoestel toen hij een bergwand mooi oranje op zag lichten. Na het prima eten doken we vroeg ons bed in. De volgende ochtend wilden we wel de zonsopgang meemaken.

Ga naar dag 8