Om een uur of tien checkten we uit en reden naar Rosine's, een eettentje in downtown Monterey. Ik had gelezen dat je daar erg lekker kon eten en hun ontbijtkaart zag er goed uit op internet. We reden erheen en wat schetste mijn verbazing toen tegenover dit restaurant een kantoor van de Rabobank bleek te zitten!

Voorzover ik weet zitten 'wij' alleen voor food enagrizaken inhet buitenland. Montereyzal dan wel zijn vanwege de visserij en de fruitteelt daar in de regio.Tussen Santa Cruz en Monterey waren we namen als Dole en veelvuldig Delmonte tegen gekomen. Wel raar om 's ochtends aan je french toast in Amerika te zitten (die overigens fantastisch was) en uit te kijken op je werkgever. 'Gelukkig' schoof er na tien minuten een hele grote vrachtwagen voor, die daar de rest van de tijd heeft gestaan.Daarna kwam er trouwens nog wel een Brinks geldwagen voorbij rijden. Zijn dit soms tekenendat ik weer moet wennen aan het idee straks weer aan het werk te gaan?

We gingen de 17 Mile Drive rijden (en kwamen onderweg daarnaartoe nog een Rabobank kantoor tegen!). De 17 Mile Drive is een weg die langs een mooi stukje kust van Monterey naar Carmel loopt. Omdat het over privé terrein gaat, moet je er een fee voor betalen (en anders was het wel state park geworden en had je er ook voor moeten betalen). VIa vijf punten kan je de weg bereiken. Je betaalt en krijgt een kaart met de interessante punten. Wij vonden dit ook wel weer een beetje een hoog 'scheve kiezelsteen' gehalte hebben, waarbij elke gekgevormde boom breed werd uitgemeten. Ik was er zelf niet erg van onder de indruk, Johan iets meer, maar dan van de grote villa's die we onderweg passeerden. Kurt was vooral onder de indruk van zijn Nintendo en wilde de auto niet uitkomen.

Daarna reden we door Carmel, het stadje waar Clint Eastwood nog burgemeester van is geweest. Een beetje het Rozendaal/ Wassenaar van de Central Coast, zeg maar. Vervolgens gingen we de highway one op en begonnen aan de slingerweg langs de kust. Dit gebied heet Big Sur en is één van de meest geliefde natuurfenomenen van Amerika. Dichte bossen, de Big Sur river en de spectaculaire stukken waar bossen plots ophouden en loodrechte kliffen zich tientallen meters lager in zee storten.

Hier hadden we wel veel ooooh en aaaah momenten. Onderweg stopten we bij het Andrew Molera State Park en liepen daar een pad van een mijl naar een strand. De wandeling zelf was best leuk, maar het strand hadden we snel gezien. Het was er prachtig, maar er stond een ijskoude zandstralende wind, waardoor we het snel voor gezien hielden.

Even verder stopten we nog eens bij Pfeiffer Beach, waarvan ik gelezen had dat het één van de mooiste stranden ter wereld zou moeten zijn.

Even een tip voor degenen die daar nog naartoe willen: Vanuit het Zuiden kom je eerst door het 'dorpje' Big Sur, daarna passeer je een naamloze brug. Even na die brug is er een weg rechts, ga die in. Zodra je de bocht om bent zie je een bord 'Pfeiffer beach'. Vanuit het noorden krijg je eerst links de Big Sur Center Deli en de US Post Office, dan de naamloze brug en dan is het de eerste weg links (er staat een geel bord 'narrow road'). Waarschijnlijk staat dit strand vanaf de weg niet al te duidelijk aangegeven, omdat het een heel smalle weg is en men er niet te veel verkeer wil hebben. Je rijdt twee mijl naar het strand en moet voortdurend uitwijken voor tegenliggers. Aan het eind mag je weer betalen voor het parkeren, zoals overal, hier 5 dollar. Maar dat is het zeker waard. Je loopt tweehonderd meter naar het strand en het is wérkelijk heel fotogeniek. Rotseen vlak voor het strand waar de golven hoog omheen opspatten, gaten in de rotsen waar het water doorheen kolkt. Helaas ook hier weer die wind waardoor we gezandstraald werden. Toch waren er ook enkele tientallen dapperen die er stug in bikini lagen te zonnen.

We zetten onze reis voort en kwamen bij het restaurant Nepenthe, waar Kurt even een ijsje heeft gegeten en we het uitzicht vanaf het hoog gelegen terras bewonderden.

Daarna reden we zonder verder te stoppen de rest van de slingerweg af tot San Simeon, waar ons hotel was. Gelukkig had je af en toe uitwijkplekken waar een enkele slome auto of camper plaats kon maken voor ons, want Johan had de smaak te pakken. Het was trouwens helemaal niet druk op de weg, maar dat zal over een paar weken wel wat erger zijn. Vooral campers kunnen de boel flink ophouden.

Vlak voor San Simeon reden we nog langs Piedras Blancas, waar een kolonie zeeolifanten woont. Ik had het zo gauw niet in de gaten en zag pas toen we voorbij reden dat het een paar zeeolifanten waren die daar op het strand lagen. Ik dacht dat we die pas na San Simeon zouden tegen komen. We besloten niet om te keren maar door te rijden, want het was zo verschrikkelijk koud! Om een uur of half zes reden we San Simeon binnen, wat niet meer is dan een rijtje hotels en motels aan weerszijden van Highway one, om mensen die Hearst Castle bezoeken een slaapplaats te kunnen bieden. Wij gaan dar niet heen (niet leuk voor Kurt), maar ik vond een hotel aan het strand met een lekker zwembad wel goed klinken. Helaas was het totaal geen zwemweer...

We checkten in bij het Best Western Cavalier Oceanfront Resort, een motelachtig hotel met een kamer op de begane grond met een parkeerplaats voor onze auto voor de deur. Een fijne kamer op een paar meter van het strand, vooral fijn omdat er verwarming in zat! We waren door en door koud van de ijskoude wind. We draaiden een wasje (dat is het fijne van zo'n motel) en checkten op het gratis internet (dat is het fijne van Best Western) waar je hier lekker kan eten. Dat bleek in het restaurant van ons hotel te zijn, kwam dat even goed uit. Het was inderdaad weer waanzinnig lekker. Wat kan je hier in Amerika toch goed eten. Het scheelt natuurlijk ook als je de lunch over slaat.

's Avonds nog even mijn tijd nuttig besteed met het boeken van onze laatste overnachting die nog niet vast stond, die in Santa Monica. Ik hield al een tijdje Expedia in de gaten en zag wat mooie hotels zwaar afgeprijsd voorbij komen. Ik had een paar dagen geleden al bijna het Huntley vastgelegd (daar zit jij toch, Frits?) toen de verbinding verbroken werd. Daarna was ie weer weg. Nu was ie weer terug maar zag ik nog iets beters: het vier en een half sterren Fairmont Miramar voor dezelfde prijs! Die kamers kosten normaal meer dan 350 dollar en nu 'nog maar' 200. Ja, nog veel geld, maar dat is Santa Monica, daar zit je niet onder de 180 dollar (in een Best Western een paar kilometer van het strand). Voor 20 dollar meer zitten we nu top of the bill.... en weer badjassen natuurlijk!

Zo en nu nog even mijn verslag en fotootjes plaatsen. Gelukkig hoef ik daarbij alleen maar mijn vingerste bewegen, want... spierpijn!

Ga naar dag 27