We zijn niet gaan fietsen. Het leek ons toch handiger om dat morgen, op 4 juli te doen, want je weet nooit wat er allemaal dicht is op zo'n dag. Dus vandaag gingen we door de stad cruisen. We liepen naar het visitor centre om een kaart van de stad en de routes van de cable cars te halen. Dit was bij het startpunt van de Powell cable car en er stonden twee enorme rijen mensen: eentje om een kaartje te kopen of een dagpas voor het openbaar vervoer en eentje om in de cable car te kunnen stappen. We liepen door naar het visitor centre en daar verkochten ze ook gewoon kaartjes en er stond geen rij, haha. We kochten een dagpas, voor Kurt was het gratis. Vervolgens wandelden we een paar honderd meter naar de tweede stop van de cable car, op Union Square, en wachtten daar ongeveer twee minuten en konden zo instappen in de cable car richting Fishermans Wharf.

Dat ging goed! Het was wel een wat benauwd ritje, erg druk met mensen. Bij Fisherman's Wharf gingen we eerst even ontbijten in een jaren 50 stijl diner. Vervolgens reserveerden we een tafeltje bij het Rainforest Café voor morgenavond.

Toen Kurt de boten zag riep hij dat ie wilde varen. Ach ja, waarom ook niet. We kochten kaartjes voor een boot die een tour van anderhalf uur door de baai maakte, met een extra rondje om Alcatraz. We konden nog net op een boot springen en vertrokken gelijk. We maakten hier een behoorlijke fout kwamen we achter. Want in de haven was het nog wel te doen, maar op het water was het echt ijs- en ijskoud (Johan had alweer zijn vest thuis willen laten, maar durfde nu niet meer eigenwijs te zijn).

Bovendien was de Golden Gate weer in nevels gehuld. Stom stom, ik had toch al vaak genoeg gelezen dat in San Francisco vaak 's ochtends mist is, maar dat die in de loop van de dag optrekt. We hadden dit tochtje eigenlijk 's middags moeten doen.

Nouja, gelukkig konden we ook warm binnen zitten op de boot. Wat erg leuk was, was dat de boot twee rondjes om Alcatraz maakte en er daarbij veel verteld werd over de gevangenis en het leven daarin. Ik had van te voren besloten om Alcatraz niet in ons programma op te nemen, omdat dit werd ontraden voor jonge kinderen. Maar laten Bassie en Adriaan nou daar uitgebreid hebben rondgelopen in hun film en laat Kurt die film de laatste dagen weer eens gezien hebben... hij had het nergens anders over dan dat hij naar het gevangeniseiland wilde. Shit... wij wilden eigenlijk ook wel, maar kom nog maar eens aan kaartjes. Gecheckt op internet, maar nee, alles al uitverkocht voor de komende vier dagen. Natuurlijk kon je nog wel met georganiseerde tours mee die zich op straat aanprijzen voor een fors hoger bedrag, maar ach, dan gaat het gewoon over hoor. Maar dit extra rondje met de boot was wel heel leuk, ik heb in ieder geval aandachtig zitten luisteren naar de verhalen.

Terug op de wal liepen we een stuk omhoog weer de stad in, echt steil omhoog. Niet geheel vrijwillig, maar dit keer hadden we iets minder geluk met het pakken van de cable car bij de tweede halte. Het werkt dus niet altijd... We namen een kijkje bij Lombard street, het bochtigste straatje van de stad.

En erg populair bij toeristen die er met hun auto van af willen. Dat moet dan wel in file. Daar lukte het wel om weer op een cable car te hoppen, we zaten nu dicht bij de chauffeur. Of eigenlijk de remmer, want dat is het enige wat ie doet. Ik ken niet de technische details, maar in grote lijnen komt het er volgens mij op neer dat in het wegdek een kabel loopt die de tram voorttrekt de hellingen op. De hellingen af dendert de wagen gewoon naar beneden en moet de chauffeur dus afremmen. Zo te zien is dat behoorlijk zwaar fysiek werk! Ik geloof dat het ook alleen maar heel potige mannen zijn die dit doen. Kurt en ik zaten op een bankje aan de buitenkant van de wagen, met onze rug naar de chauffeur. Johan hing voor ons aan de buitenkant. Erg grappig hoor.

We stapten nog even over op de Caifornia lijn, die ook een heel steil parcours aflegt. En daarna weer terug met een andere richting Union Square.

Daar gingen we nog even winkelen, allebei een sportoutfitje in de Adidas winkel gekocht. (Suus, ook nog voor jou gekeken, maar is zo moeilijk! Heb je liever een felgroen, roze of een zwart rok-broekje? En moet het persé een setje zijn?) Na een ijsje liepen Johan en Kurt terug naar het hotel en ging ik Macy's eens van binnen bekijken. Ze hebben daar wel vier verdiepingen met kleding! Ik kon er geen enkele logica in de indeling ontdekken en liep er verdwaasd rond. Had eigenlijk ook al zere voeten... wat dingen gepast maar het schoot allemaal niet op. Uiteindelijk dik anderhalf uur later met een oogpotloodje weer richting hotel, waar de mannen heerlijk lagen te snurken. Pf, zo'n stad is vermoeiend hoor!

Toen we echt honger kregen (we hadden de lunch overgeslagen) gingen we de deur uit en namen een taxi naar een tentje waarvan ik gelezen had dat het er simpel, lekker en kindvriendelijk is. Precies waar we aan toe waren. Drie minuten en zes dollar verder stapten we uit bij Mels Diner, weer zo'n jaren vijftig sfeer diner, maar dan wel een kwalitatief hele goede, aldus de recencies. Het was inderdaad een leuke zaak van binnen met veel chroom. En ook het eten was erg lekker, ik had een 'homemade' turkey dinner en Johan iets met gefrituurde kip. Kurt kreeg zijn kipnuggets en frietjes in een kartonnen auto (jaren 50 chevy) geserveerd.

Hij was diep onder de indruk. Na een lekker toetje besloten we terug te lopen.

Op de terugweg wipte Johan nog binnen bij een Chinees kappertje om de tondeuse over zijn hoofd te halen. De rest van de avond gingen we languit op de bank, geen puf meer....

Ga naar dag 23