Met wat kleine oogjes weer aan het ontbijtbuffet in het Monte Carlo gezeten, even een bodem leggen voor de dag. Ook nog Subway broodjes meegenomen voor onderweg. We worden steeds handiger in het bestellen daarvan. We checkten uit en gingen New York New York, Excalibur, Luxor en het Mandalay bekijken, die allemaal nog ten zuiden van ons op de strip lagen. Gelukkig konden we voor een groot deel van het ene hotel naar het andere lopen zonder naar buiten te hoeven, want om 11 uur was het alweer ruim boven de 40 graden. We ‘deden' nog even het Shark Reef in het Mandalay. Was wel mooi, ze hadden een echte Komodo varaan en natuurljk verschillende haaien. Maar we zijn er vrij snel doorheen gelopen, we waren tamelijk gaar.

Dan op weg naar Death Valley, een uurtje of drie rijden.We verlaten Nevada en rijden Californië weer in,onze laatste 'statenwissel' deze vakantie.Kurt ligt total loss in zijn stoeltje te slapen. Nog één nachtje extreme hitte, maar dan wel in een veel rustiger omgeving. Hopen we! Zoals inmiddels gewoonte is, lees ik Johan tijdens het rijden voor uit de twee reisgidsen die we bij ons hebben en andere info die ik verzameld heb, wat we die dag kunnen verwachten.

Van Death Valley hadden we verwacht dat we het een doodse vlakte zouden vinden, die alleen bij sunset en sunrise de moeite waard is. Maar niets was minder waard. We waren diep onder de indruk van dit grootste national park van de VS. Al was het alleen al door de temperatuur. We kwamen bij het plaatsje Shoshone het park binnen, zodat we mooi uitkwamen voor de hotspots zoals Badwater. We reden eerst al een uur of twee door het park over iets wat heel duidelijk de bodem van het meer was, wat Death Valley miljoenen jaren geleden was.

We reden tot we bij Badwater kwamen, het laagste punt van het noordelijk halfrond en de één na heetste plek op aarde. En dat hebben we geweten. Het was een gedenkwaardige 122 graden Fahrenheit, meer dan 50 graden Celcius. Zelfs bij een hittegolf in Egypte had ik dat nog niet eerder meegemaakt, en Johan ook niet. Wauw wat heet. Er stond ook een briesje, waardoor het leek alsof er voortdurend een hete föhn op je gericht was. Het was echt even snel de auto uit, foto schieten, en snel weer de auto in en water drinken. Gelukkig hield onze Toyota het heel goed koel in deze hitte.

De naam Badwater slaat op het laagje brak water ('slecht water') dat er staat. Heel vreemd om in die droogte water te zien. Eerst denk je nog dat het niet echt is, want voortdurend denk je water op de vlaktes te zien staan, waarna het wit zout blijkt te zijn. We gingen ook kijken bij Devil's Golf Course. Daar zijn honderden vierkante meters zoutpilaartjes, die als je goed luistert een knappend geluid maken in de hitte.

We reden ook de Artists Drive, een eenrichtingsweg langs groen, roze en oranje pastelgekleurde rotsen. Prachtig.

Vervolgens kwamen we bij Furnace Creek, het gehucht waar één van de twee hotels in Death valley ligt. We reden nog even om naar Zabriskie Point, een uitzichtspunt vanwaar je een mooi uitzicht over de vallei hebt. Mooi, maar je moet wel iets van driehonderd meter klimmen voordat je er bent, een hele opgave met 50 graden. Maar in een aangepast tempo lukte het zelfs Kurt. Hij was telkens wel blij als hij terug mocht in de auto, dit was duidelijk wat minder aan hem besteed.

We reden verder en kwamen langs een stukje Sahara, de Sand Dunes. Door de wind gladgestreken zandduinen waar mooie schaduwen van de namiddagzon op vielen.

Typisch, wij hadden een kamer in motel Stovepipe Wells geboekt met Sanddune View. Maar waar was dat motel nou? Na nog een paar minuten rijden zagen we het. Een verzameling gebouwen die uit de jaren 50 leken te stammen,maar nog veel ouder is geloof ik.

Zo'n honderdvijftig jaar geleden verbrandden kolonisten hier hun wagens en roosterden er hun ossen, in een wanhopige poging de oversteek door devallei te overleven.

Na het inchecken zagen we dat we inderdaad Sand Dune View hadden. Maar dan wel van zeker een kilometer afstand. Nouja, het blijft mooi. Misschien dat ik morgen de stoute schoenen aantrek en daar de zonsopgang ga fotograferen.

Eerst natuurlijk gezwommen (het water was verrassend fris) en daarna lekker gegeten in het restaurant.

We hoorden Frans, Duits en Nederlands om ons heen. Vrijwel geen Amerikanen, die kijken zeker wel uit om in de woestijn te overnachten. We vroegen ons af waar alle mensen woonden die in het motel werkten. Het dichtstbijzijnde plaatsje is zeker anderhalf uur rijden. Wat bleek, ze woonden allemaal daar in campers naast het motel. Wat een lol, zo midden in de woestijn... wij vinden het prachtig, maar zijn ook wel blij dat we morgen de ergste hitte achter ons kunnen laten als we naar Bishop rijden, op weg naar Yosemite.

Ga naar dag 17