We zitten nu in ons hotel in Death Valley, of all places hier eindelijk weer even freewifi om te kunnen bloggen! Hierbij ons verslag van gister en eergister.

Rond een uur of half 11 reden we richting Vegas. Weer door Zion park, door Springdale en verderop de interstate 15 richting zuiden. Nog even broodjes ingeslagen bij een supermarkt. En dan zo'n uur of 3 rijden. Onderweg hadden we zandstormen en regenbuien. Je moet er wat voor over hebben... onderweg wilden we nog langs bij het Valley of Fire state park, waar roodzwarte rotsen in brand lijken te staan, vandaar de naam. We moesten even goed zoeken met de combi van onze niet heel gedetailleerde RandMCNally kaart en Tom, maar uiteindelijk vonden we het. Bij de ingang moesten we geld in een envelopje doen en een betaalbewijsje afscheuren. Heel mooi park hoor, relatief klein en met als hoogtepunt de Elephant Rock, zoals de naam zegt een rotspartij in de vorm van een olifant. Je hebt er niet veel fantasie voor nodig om dat te zien.

Jammer voor de foto's maar fijn voorons was dat hetzwaar bewolkt was. Onder een grote overhangende rots hebben we daar onze broodjes opgegeten. Een bezoek aan het toilet was er even iets aparts, dat was gewoon een gat in de grond, vermomd als nette wc in een keurig hokje. Toen we over de doorgaande weg door het park reden zagen we nog een politieauto met zwaailichten, die een open jeep met daarop een cameraploeg en een limo escorteerde. Toen we doorreden zagen we dat de weg in de tegenoverliggende richting was afgezet met een andere politieauto. Achter ons zagen we het stoetje in onze richting komen rijden. Zou het een of andere beroemde zanger zijn die hier een videoclip opnam? We zullen het nooit weten denk ik.

Om een uurtje of drie waren we in Vegas. Dat was even schrtikken, wat een drukte zeg, na het rustige platteland van Zion Ponderosa. Met behulp van Tom vonden we ons hotel, het Monte Carlo, heel makkelijk. Het was trouwens ook al van ver te zien. We konden gemakkelijk parkeren achter het hotel en ook het inchecken ging soepel. Ik vroeg of ze nog een kamer met stripview hadden, maar helaas. Ze hadden we kamers op een hoge verdieping met uitzicht over de pool en de stad. Die hebben we maar genomen. Het was nogal een standaard kamer, zonder minibar of koelkastje. Hm. Dat werd dus drankjes in ijs in de wastafel bewaren.

We gingen eerst maar eens zwemmen. Op slippertjes en met zwembandjes door het casino. Wat een herrie zeg, wat stond de muziek daar hard. Snel naar buiten. We hadden vanuit onze kamer gezien dat er vier zwembaden waren, waarvan eentje een golfslagbad en eentje een ‘lazy river' waarin mensen met bandjes rondgingen in een soort stroomversnellinkje. Daar wilden we ook heen, maar toen we naar buiten stapten stond de muziek daar nog veel harder. En vooral in het stuk waar we naartoe wilden. Kurt stond met zijn handen voor zijn oren te roepen dat ie weg wilde. Aan de andere kant van de pool area bleek het nog wel uit te houden zijn met de muziek. Opgelucht plonsten we in het zwembad, tussen de mensen die daar het ene na het andere alcoholische drankje naar binnen klokten. Binnen een uur waren we weer op onze kamer, lekker douchen en op weg naar Planet Hollywood, schuin tegenover ons hotel, gewapend met kortingsbonneen die ik thuis al had uitgeprint (jaja). Het was een kwartiertje lopen en even zoeken, maar uiteindelijk konden we zonder noemenswaardige wachttijd (dat schijnt wel eens anders te zijn) aanschuiven bij het Spice Market Buffet. Het was een beetje de sfeer van een groot stationsrestaurant, maar het eten was erg lekker. Er was echt heel veel keus en de kwaliteit was prima. Kurt nam een driegangenmenu van tomatensoep (erg lekker vers!), een stuk pizza en een ijshoorntje toe, gedipt in gekleurde hagelslag.

Vevolgens moest er nog wat bekeken worden. Vanuit Planet Hollywood rolden we met volle buikjes naar het Paris en vergaapten ons aan de heerlijk kitscherige franse sfeer die daar onder een nep blauwe lucht werd opgeroepen. Daarna gingen we naar buiten, naar de overkant om de fonteinenshow voor het Bellagio te zien, die daar elk half uur ‘dansen' op muziek. En toen vonden we het al wel weer welletjes, Kurt hing total loss in onze armen. We hebben die nacht heerlijk geslapen.

De volgende ochtend gingen we eerst nog maar weer een buffet doen, dit keer in ons eigen hotel. Lekker. Daarna deden we een gedifferentieerd programma. Johan en Kurt zetten mij - gewapend met een map vol kortingsbonnen - af bij het grote outlet center aan de zuidkant van de strip. Zelf gingen ze naar de Hooverdam. Omdat ik mijn telefoon niet had en we geen idee hadden hoe lang ze weg zouden blijven, spraken we af dat ik om half 2, 2 uur en half 3 even naar een afgesproken punt zou lopen. Als ik ze niet zou treffen zou ik een taxi terug pakken. Ik heb heerlijk ingeslagen bij de Guess shop (jeans, jeansrok, jurk, zie foto's!) en bij Hilfinger een stapel shirtjes voor Kurt gekocht. En Suus, bij de Nike shop hadden ze weer vooral wijde broekjes en alles waar we ons bij Sjabbens wel mee kunnen vertonen, kostte net zoveel als thuis. Ik kijk nog wel even verder... Na twee keer voor niets naar het afgesproken punt te zijn gelopen, stonden Kurt en Johan om half 3 wel op me te wachten. Ik was blij ze weer te zien. Zij hadden het ook leuk gehad, alleen de weg naar de Hooverdam toe was best druk. Toen we Kurt achteraf overhoorden bleek dat hij goed had opgelet en snapte waar zo'n dam voor diende. Hij mist wel een paar weken school, maar er zijn genoeg educatieve momentjes!

Bij terugkomst natuurlijk eerst weer zwemmen, dit keer in een omheind zwembadje met een ondiep laagje water, het leek op een kinderbadje, er zaten in ieder geval geen dronken mensen.

Na het douchen reden we met de auto naar het Paris, want we wilden nu iets meer van de strip zien. Het duurde bijna langer om met de auto daar te komen dan lopend. We parkeerden in de parkeergarage van het Paris om te gaan eten bij het ‘Le Village buffet'. Ja, weer een buffet, lekker makkelijk met Kurt. Ook hier viel de rij weer mee. Ik nam een flesje wijn bij het eten, dat was goedkoper dan twee losse glazen. Johan dronk niet mee, die moest nog rijden. Het eten was er weer goed, maar aoals Johan zei: 'Zo Frans krijg je het zelfs in Frankrijk niet'. Sommige dingen waren wel redelijk exotisch en over heel veel zat gewoon een flinke Amerikaanse saus.

Na het eten stapten we in de auto en reden vanaf het begin van de strip (bij Circus Circus) terug en parkeerden we ter hoogte van Treasure Island, Le Mirage en The Venetian. De vulkaanuitbarsting bij Le Mirage kregen we mee, maar voor de 'Sirens of Ti' show, waarbij grote piratenschepen en sirenes de hoofdrol spelen, visten we achter het net, die was net afgelopen en zou pas weer na dik een uur zijn. We liepen nog even het Venetian in om daar de gondola's te zien die er in het ‘Grande Canale' zowel buiten als in het hotel rondvaren. Niet te geloven dat mensen het romantisch vinden om daarin rond te varen, je maakt een rondje door een shopping centre en weer terug, onder begeleiding van een aria's kwelende gondelier en wordt ondertussen aangegaapt door duizenden toeristen. Nouja, niet aan ons besteed dus, tot groot verdriet van Kurt

Het was wel grappig om te zien hoeveel verschillende mensen er rond liepen in Vegas. Mensen van alle leeftijden maar met name veel jongeren, bijna zonder uitzondering met iets van alcohol in de hand. En om alle eet- en drniktentjes te zien. Je kon het zo gek niet verzinnen of je kon het er eten of drinken. En het roken! Echt overal mocht gerookt worden, zowel in de casino‘s, in de bars, bij het zwembad en op straat.. In het juiste gezelschap zou je er nog best een hele leuke avond kunnen hebben denk ik, maar met een kind op de schouders kijk je er toch heel anders tegenaan.

Weer terug naar het hotel en lekker slapen. Dachten we. Maar nee hoor, bij onze buren barstte rond drie uur een feest los. Fijn. Uiteindelijk maar de receptie gebeld en om een uur of half vijf was de rust weergekeerd.

Ga naar dag 16