Na een rustige start van de dag, lekker relaxed ontbijten in het zonnetje voor ons huisje, begon het toch te kriebelen. Toch maar lekker op pad vandaag. Om half 11 stapten we in de auto, op weg naar Zion National Park. Het was een klein half uurtje rijden. Al na een kwartiertje ofzo waren we in het park, daarna was het nog een kwartier rijden naar 'waar het te doen was'.

We reden straal voorbij een pad naar een mooi uitzichtpunt over de Zion vallei. Nouja. Even kijken of we er overmorgen nog langs komen, op weg naar Vegas. We moesten even wachten voor een tunnel, die in 1930 is gebouwd en niet berekend is op grote campers. Af en toe wordt het verkeer er tegengehouden, zodat een camper de volle breedte van de tunnel kan gebruiken. We reden eerst even door naar Springdale, naar restaurant The Spotted Dog. Overal had ik gelezen dat je daar moet zijn om te eten, dus maar gelijk op safe gespeeld en gereserveerd voor zes uur. Vervolgens bij een deli broodjes gehaald om in het park op te eten. Toen door naar het Visitor centre waar we een ‘activity sheet' voor Kurt haalden. Hij was nog te jong voor het echte junior ranger programma, maar als hij de opdrachten op het blaadje maakte, zou hij een sticker krijgen (in plaats van de door Amerikaanse kinderen felbegeerde badge).

We stapten in de Zion parkbus, want auto's mogen er het park niet meer in, sinds het jaren geleden totaal verstopt raakte. We reden helemaal tot het einde van de vallei. In tegenstelling tot Bryce en de Grand Canyon bekijk je Zion vanaf de bodem en ga je desgewenst langs trails de hellingen rondom de vallei omhoog. Door het dal stroomt de Virgin River, die er op een zomerse dag als vandaag heel onschuldig uitziet, maar ook heel verradelijk uit de hoek kan komen met plotselinge vloedgolven.

We besloten drie trails te lopen. De eerste was de Riverside Walk, helemaal aan het einde van het park Dezee wandeling was 3 kilometer lang en liep parallel aan de rivier over een vlak pad. Je kon af en toe van het pad af om pootje te baden in de rivier. Die was op veel plaatsen ondiep en natuurlijk stond Kurt en in no time in, vooral ook omdat de temperatuur aardig op begon te lopen. Ik vond dat zelf ook wel een goed idee.

We hadden er geen idee van, maar achteraf bleek het 100 graden fahrenheit te zijn geweest, dus zo'n 39 graden Celsius! Maar het was eigenlijk ook geen gekke plek om zo'n warme dag door te brengen. Het was wel goed dat er overal punten waren waar je water kon bijtanken, dat was echt nodig. We aten onze broodjes aan het water en moesten die behoorlijk verdedigen tegen oprdringerige eekhoorns. Een luid ‘broehahaha' schrok ze niet af, je moest echt met je handen wapperen.

Vervolgens namen we de bus weer een stukje en liepen we een korte trail naar Weeping Rock, een rots van kalksteen waar onophoudelijk water doorheen sijpelt. Het valt in grote druppels op de grond, we moesten eronder door rennen en vervolgens kon je het uitzicht vanachter de druppels bewonderen. Heel mooi.

We reden weer een stuk met de bus en gingen eerst wat kouds drinken bij de Zion Lodge, uitgestrekt op een grasveld in de schaduw van een grote boom.

Daarna deden we de laatste trail, naar de Lower Eemerald Pool. Dit was nog best een pittig stukje omhoog voor Kurt, maar afgeleid door de ranger opdrachten (zoek iets geels, zoek een insect, zoek een huis van een dier) ging het toch heel vlotjes.

Boven gekomen was er een mooie waterval en een meertje. Ook weer erg mooi.

Er waren natuurlijk nog allemaal heel uitdagende wandelingen daar te doen, zoals de Narrows, door het water, of de Angels landing, langs een afgrond. Had me allemaal erg leuk geleken, ik zag de wandelaars honderden meters boven ons op de rotsen wel lopen. Maar met een vierjarige was dit een perfecte route.

Behoorlijk moe meldden we ons bij het Visitor Center met de ingevulde ranger opdrachten. Toen de ranger dame hoorde dat Kurt uit Holland kwam, zei ze dat hij het zó goed had gedaan dat hij niet de gebruikelijke sticker kreeg, maar een échte badge, die eigenlijk alleen voor grotere kinderen is. Kurt glom van trots toen ik hem de badge opspelde.

Om vijf over zes zaten we op het terras van de Spotted Dog. Het was nog steeds heel zwoel, zeg maar gerust benauwd. We hebben heerlijk gegeten, mét glaasjes Chardonnay erbij (ik dan).

Maar toen we later in het supermarktje nog een flesje wijn mee wilden kopen, kon dat weer alleen bij de Best Western verder op. Nouja, laat dan maar. Om een uurtje of acht waren we terug bij ons huisje. Gek genoeg was het hier maar iets van 23 grraden, beduidend kouder dan een half uurtje verderop in het park.

We namen ons vooorom morgen écht helemaal niks te gaan doen. Zou dat lukken?

Kijk hier voor meer foto's van deze dag.

Ga naar dag 13