We waren voor de verandering weer eens om 6 uur wakker. Johan haalde brood en koffie bij de Safeway en we gingen lekker buiten ontbijten. Even de reacties lezen op ons verhaal van gisteren, leuk! Met dank aan de draadloze internetverbinding van Lulu's Sleep Ezze, het ernaast gelegen hotel, hebben we toch lekker tijdens ons verblijf in Page kunnen internetten. Wel een heel trage verbinding, maar inmiddels hebben we een trucje waarmee we onze foto's voor het uploaden goed kunnen verkleinen en ze dus gewoon bij de verhalen kunnen plaatsen. Wel zo leuk, toch?

We reden na het ontbijt en met de vol ingepakte auto eerst naar Horseshoe Bend, het mooie uitzichtpunt vanaf een hoogte op een hoefijzervormig punt van de Coloradorivier die je in de diepte ziet liggen. We waren daar op de heenweg naar Page per ongeluk aan voorbij gereden en dit vonden we toch wel een must-see. We moesten er wel wat voor over hebben, want de weg ernaartoe was ruim een mijl over een stoffig zandpad. Gelukkig was het nog niet zo warm. Op de heenweg kregen we al opmerkingen van mensen: ‘hold on tight to him' met een knikje naar Kurt. Dat waren we al van plan, ik had al gelezen dat hier geen hekjes zouden staan en de afgrond echt heel diep is. Kurt had goed begrepen dat hij mama's hand niet los mocht laten. We bleven op een eerbiedige afstand van drie meter van de rand staan, maar Johan waagde zich wel naar het randje. Het was echt prachtig!

Beneden op de rivier zag je bootjes varen, het zag er heel idyllisch uit. ‘Volgende keer' gaan we dat ook doen, maar zo'n tocht schijnt al gauw vier uur te duren en dat wilden we Kurt niet aandoen, vier uur stilzitten.

Daarna gingen we naar Antelope Canyon, een bijzonder mooie Canyon op Navajo grondgebied. We hadden ons voorgenomen eerst de Upper te proberen, omdat die het gemakkelijkst toegankelijk is en het mooist, maar je kunt er alleen met een gids naar binnen. Als we lang zouden moeten wachten zouden we toch naar Lower gaan, daar zouden we op eigen gelegenheid in kunnen. Kurt zei dat hij heel goed trapjes kon klimmen, dus op zich durfden we het toch wel aan. Maar we hadden geluk, we kwamen om kwart voor 10 aan en we konden met de tour van 10 uur mee. We werden in jeeps geladen, dat vond Kurt het mooiste van de hele tour. Het waren echte ‘Monster Jam' auto's, super cool!

Na een mijl of twee rijden over een droge rivierbedding waren we er. De Navajo gids stelde zich voor en vertelde dat hij als klein jongetje het vee in en uit deze canyon moest drijven, waar ze overdag beschutting vonden tegen de zon. Toen hij 12 was kwam er een man die had gehoord dat er ergens een prachtige canyon was, maar hij was tijdens het zoeken met zijn auto vastgelopen in het zand. Onze gids had gezegd dat hij weg moest gaan, maar toen de man geld bood brachten ze hem er met een jeep naartoe. De man bleef vier uur binnen en maakte veel foto's. Het bleek een journalist te zijn uit New York en in no time hoefden de indianen geen vee meer te hoeden, maar konden voortaan ruim in hun levensonderhoud voorzien door de enorme stroom toeristen die hier op afkwam. Ook vandaag was het flink druk.

Door een hoge spleet in een rots gingen we naar binnen. We hadden natuurlijk al heel veel foto's gezien, maar het was toch indrukwekkend om het in het echt te zien. Een canyon waar regelmatig waterfloods doorheen komen, die de muren in prachtige golvingen hebben gepolijst. Tezamen met de oranje kleuren van de zandsteen een prachtig schouwspel, vooral als de zon erop staat. Omdat de zon alleen door een spleet aan de bovenkant binnen kan komen, willen fotografen er graag rond het middaguur zijn om de mooiste foto's te kunnen maken.

Johan heeft flink wat foto'sgemaakt, vaak ook op aanwijzing van de gids. Na een uur gingen we weer terug, toen had het voor Kurt ook wel lang genoeg geduurd, deze canyon was voor hem niet zo heel veel aan. Gelukkig mocht hij weer met de Monster Jam terug naar de auto.

Vervolgens gingen we op weg naar Bryce Canyon. We wilden de Cottonwood Canyon Road pakken, een onverharde weg dwars door het Grand Staircase Escalante national park, met mooie canyons en uitzichtspunten onderweg, die onder droge omstandigheden voor een gewone personenauto goed te doen is. In Big Water informeerden we bij het Visitor centre of de weg begaanbaar was, maar helaas.... Het had eergisteren geregend en de wegen waren een grote kleimassa. Jammer... maar er waren nog twee wegen dwars door het Escalante park heen, ook onverharde wegen. We reden er eentje in, die begon geasfalteerd. Na een half uur werd het onverhard. Ik vond het een beetje eng. Het was nog een lange weg en er reden helemaal geen andere auto's. Daarnaast was deze weg niet ver af van de weg die afgesloten was en we hadden geen idee of we misschien vlak voor Bryce toch om zouden moeten keren. Ik durfde het niet aan. We besloten om niet de hele weg terug te rijden naar de hoofdweg, maar een andere, kortere onverharde weg te nemen die ook al een stuk richting Bryce ging, maar na een kilometer of 20 weer op de hoofdweg uit kwam. Die weg sneed door het uiterst westelijke puntje van het Escalante park. Het bleek een schitterende route. De berrmen waren bezaaid met witte en rode bloemen, er liepen runderen vrij rond en de bergen om ons heen waren oranje en roze. We hebben nog heerlijk gepicknickt tussen de bloemen in de berm van de weg.

Iets voor vijven (Utah tijd, dus de klok een uur vooruit) waren we in Bryce Canyon en checkten we in in de Lodge. We hadden nog niets gezien van de hoodoos, waar Bryce bekend om staat. We gooiden onze spullen in de kamer en liepen tweehonderd meter naar de rand, waar het allemaal te zien zou zijn. Daar lagen op loopafstand de uitzichtpunten Sunset Point en Sunrise Point. Wat geweldig! En dat op een steenworp van onze hotelkamer! Zie de foto's, die spreken voor zich.

We hebben alvast wat langs de rim geelopen, maar de rest bewaren we voor morgen. Dan willen we een stuk de canyon inlopen, uit onze reisgids en het parkkrantje hebben we twee trails uitgezocht die we willen lopen. Daarna willen we de verschillende uitzichtpunten in het park nog bekijken. Het was nu eerst tijd om te eten, ik had twee maanden geleden al gereserveerd in het restaurant van de Lodge. Dat werd aanbevolen en leek ook nodig, want het was er behoorlijk druk. Het eten was prima, alleen een tegenvallertje dat mijn steak well done was terwijl ik medium had gevraagd. Dus teruggestuurd, maar moest toen wel een tijd wachten op een nieuwe. Nouja, Kurt vermaakte zich wel met zijn quesadilla en zijn Nintendo...

Om iets voor tienen was Kurt nog wakker, we hadden hem beloofd dat hij nog met ons mee mocht om sterren te kijken. Omdat Bryce één van de donkerste plekken op aarde is, zouden die hier goed te zien zijn. Maar dat was geen succes. Ten eerste was het nog niet echt donker genoeg en daarnaast vond Kurt het veeeeel te donker en veel te eng met al die donkere bomen. Meneer lag dus tien minuten later in zijn bed. Het was ook wat fris geworden ( Bryce ligt vrij hoog), dus we stoken de gashaard in de cabin aan, waar Kurt heerlijk knus bij in slaap viel.

Kijk hier voormeer foto's van 21 juni.

Ga naar dag 11